Panie – Ty wiesz lepiej aniżeli ja sam, że się starzeję i pewnego
dnia będę stary.
Zachowaj mnie od zgubnego nawyku mniemania, że muszę coś powiedzieć
na każdy temat i przy każdej okazji.
Odbierz mi chęć prostowania każdemu jego ścieżek.
Uczyń mnie poważnym, lecz nie ponurym, rozumnym, lecz nie
narzucającym się.
Szkoda mi nie pożytkować wielkich zasobów mądrości, jakie posiadam,
ale ty Panie wiesz, że chciałbym zachować do końca paru przyjaciół.
Wyzwól mój umysł od niekończącego brnięcia w szczegóły i daj mi
skrzydła abym w lot przechodził do rzeczy.
Zamknij mi usta w przedmiocie mych niedomagań i cierpień w miarę jak
ich przybywa, a chęć wyliczania ich staje się z upływem lat coraz
słodsza.
Nie proszę o łaskę rozkoszowania się opowieściami o cudzych
cierpieniach, ale daj mi cierpliwość wysłuchiwania ich.
Nie śmiem Cię prosić o lepszą pamięć ale proszę cię o większą pokorę
i mniej niezachwianą pewność, gdy moje wspomnienia wydają się
sprzeczne z cudzymi.
Użycz mi chwalebnego poczucia, że czasami mogę się mylić.
Zachowaj mnie miłym dla ludzi, choć z niektórymi z nich doprawdy
trudno wytrzymać.
Nie chcę być świętym, ale zgryźliwi starcy to jeden ze szczytów
osiągnięć szatana.
Daj mi zdolność dostrzegania dobrych rzeczy w nieoczekiwanych
miejscach i niespodziewanych zalet w ludziach. Daj mi Panie łaskę
mówienia im o tym.
Image by karlyukav on Freepik
